وقتی صحبت از تاسیس انجمن ها ، اتحادیه ها ، گروهها و کانالهای ارتباطی در صنعت نساجی میشود، یعنی موضوع شکست و پیروزی در صنعت نساجی برای صاحبان و اعضای آن دارای اهمیت است . وقتی دولت این مجوز را از طریق ایجاد ساز وکارهای حقوقی اعطا میکند، یعنی وجود صنایع برای دولت نیز از درجه ای از اهمیت برخورداراست . اما کیفیت ارتباطات در داخل زنجیره صنعت، بنحوی که حاصل آن گفتگویی علمی ویا عقلانی برای رسیدن به حل مسائل درونی و بیرونی آن باشد ، اهمیتی به مراتب بیشتر از تاسیس آنها دارد. این موضوعی است که مغفول میماند.
همانگونه که انسانها در ارتباط با دیگران خود حقیقی خود را میابند، ارتباط اعضای صنعت با یکدیگر باعث کشف وضعیت کنونی و حل مشکلات آن میشود . چگونه بدون گفتگو، تعقل و به اشتراک گذاشتن تجارب یکدیگر از زنجیره صنعت در گروهها ، امکان دستیابی و رسیدن به مراحل بالاتر و توسعه عملی امکانپذیر است ؟ آیا آگاهی چند نفر از یک تجربه کاملا شخصی ، نیاز امروزین صنعت را برآورده میکند ؟ نه فقط محدودیت تجربه شخصی در بستر زمان ، بلکه گرایش ها به مکان و جغرافیای خاص در صنعت نیز، از انکشاف حقیقت ما را دورتر میکند. نتایج بدتر اینکه این تجربیات به عنوان پیشنهاد به دولت ارائه شود و مشکل بعدی صنایع را دو چندان کند. عدم گفتگو در نازل ترین سطوح ارتباط ( که معمولا دستاوردش احکام و قوانین صنفی است) یعنی محرومیت صنعت از تجارب ارزنده دیگران و در ادامه کار ، عدم تعالی صنعت را در پی خواهد داشت .
وقتی تغییر در اراده اعضای یک صنعت از طریق امکان گفتگو و گرفتن تصمیمات در رده های مختلف امکانپذیر نباشد ، نبایستی تغییر صنعت را به وضعیت بهتر انتظار داشت. که اولین بازتاب آن احساس گناه و یا شکست از ایجاد و تاسیس کارخانجات در زنجیره خواهد بود. امیدواریم با استفاده از عقلانیت نظری وعملی ، و منطق انسانی ، منجر به داشتن ارتباطات بهتر اعضا باهم و گفتگوهای درون گروهی در این صنعت باشیم.
